هرکجا هستید آنجا را مرکز عالم قرار دهید.

بعد از هر اتفاق ناگواری که در جامعه می‌افتد و اختلاس یا فسادی که به وجود می‌آید، همه ی نگاه‌ها به سمت مسئولین و مقامات کشور برمی‌گردد و همه منتظر اقدامی از آن‌ها هستند. انگار یادمان رفته که مردم باید چوبی باشند برای هدایت مقاماتشان و هرکجا از مسیر خارج‌شده‌اند آن‌ها را به جاده بازگردانند. در جمع‌های عمومی و خصوصی که می‌نشینیم حرف از وضعیت بد بازار می‌زنیم و از عملکرد مسئولین گلایه می‌کنیم؛ در مورد وضعیت حجاب رگ گردنمان متورم می‌شود و فقط به وزارت ارشاد حمله می‌کنیم و آن‌ها را متهم می‌کنیم. اما دریغ از آنکه آستین بالا بزنیم و خود کاری کنیم، حداقل به وظیفه خود آشنا شده و عمل کنیم. ما از بصیرت و مطالبه گری فقط گلایه و انتقاد کردن را یاد گرفتیم ولی دریغ از اینکه پیشنهاد یا برنامه‌ای برای رسیدن به وضعیت مطلوب ارائه دهیم. حتی گاهی کم‌کاری‌های خودمان را هم به‌پای دیگران می‌اندازیم و انتظار داریم آن‌ها اشتباه ما را جبران کنند. میگوییم که امام را تحریف می‌کنند ولی یک‌بار هم صحیفه ایشان را ورق نزده‌ایم.

امام خمینی (ره) دراین‌باره وظیفه دیگری را بر روی دوش ما می‌گذارد:« هرکدام ما موظفیم خودمان عمل کنیم؛ و موظفیم دیگران را هم وادار کنیم. اگر یک همچو روحیه‏ای در یک ملتی پیدا بشود، اگر یک روحیۀ معاونت معنوی پیدا بشود در انسان، در همه که هرکسی خودش را موظف بداند به اینکه علاوه بر اینکه خودش یک آدمی است که می‌خواهد عدالت بکند، کارهای دیگران را نیز انجام دهد. بدون طمع و ترس و بر اساس انجام تکلیف. چنانچه هرکداممان توجه به همین معنا داشته باشیم، هرکسی به خودش متوجه بشود، خودش را درست کند، اداره ‏ای که دارای پانصد نفر مأمور است، هر مأموری آن کاری را که به او محوّل است سرش را زیر بیندازد و کارش را انجام بدهد، یک اداره درست می‌شود، یک وزارتخانه درست می‌شود، همۀ کشور درست می‌شود. اگر یک همچو چیزی در یک کشوری پیدا شد، این کشور مترقی است.»

خداوند نیز در قرآن کریم از جامعه اسلامی چنین چیزی می‌خواهد:« بگو: من فقط به شما یک اندرز مى‏دهم که: دوبه‌دو و به‌تنهایی براى خدا به پا خیزید.» اگر روزی تکلیفمان حضور در مناطق جنگی بود؛ امروز باید برای بقای این نظام اسلامی برخیزیم و کاری کنیم. هر کس هرکاری می‌تواند بکند و بدون توجه به دیگران به وظیفه خود عمل کند و از کسالت دیگران خسته نشده به راه خود با سرعت ادامه دهد. که اگر این چنین عمل کردیم مصداق کسانی می‌شویم که در خیرات از دیگر مومنین سبقت گرفتند.

تنها ترین امیر

«آگاه باشید! به خدا سوگند، هر ملّتی که درون خانه ی خود مورد هجوم قرار گیرد، ذلیل خواهد شد. زشت باد روی شما و از اندوه رهایی نیابید که آماج تیر بلا شدید! به شما حمله می کنند، شما حمله نمی کنید؟ با شما می جنگند، شما نمی جنگید؟ این گونه معصیت خدا می شود و شما رضایت می دهید؟ وقتی در تابستان فرمان حرکت به سوی دشمن می دهم، می گویید هوا گرم است، مهلت ده تا سوز گرما بگذرد و آنگاه که در زمستان فرمان جنگ می دهم، می گویید هوا خیلی سرد است بگذار سرما برود. وقتی شما ازگرما و سرما فرار می کنید، به خدا سوگند که از شمشیر بیشتر گریزانید! ای مرد نمایان نامرد! ای کودک صفتان بی خرد که عقل های شما به عروسان پرده نشین شباهت دارد! چقدر دوست داشتم که شما را هرگز نمی دیدم وهرگز نمی شناختم!»

حکایت امروز برخی از ما چقدر شباهت دارد با روزگار مولا، این هم تاکیدات رهبر انقلاب مبنی بر تکیه به داخل را توجه نمی کنیم بعد داعیه ولایت مداری داریم. فرمان جهاد علمی توسط ایشان صادر شده است اما هنوز جوانان ما به دنبال خوشگذرانی و عافیت طلبی خویش هستند. حتی در مسائل سیاسی و امنیتی نیز هیچ توجهی به دستورالعمل های قرآنی ایشان نداریم و ندارند. تا جایی که در آخرین دیدارشان لب به اعتراض گشودند: «اینکه بنده ده بار گفتم به آمریکایی‌ها نمیشود اعتماد کرد، معنایش این است؛ اینکه میگوییم اینها غیر قابل اعتمادند، معنایش این است.» آخر چرا باید یک گام عقب تر از امام خویش باشیم؟! اگر خودمان به فکر نباشیم شاید دوباره شاهد مظلومیت و گوشه نشینی شیعه باشیم و اقتدار کنونی را براحتی از دست بدهیم زیرا خداوند سرنوشت هر قومی را به خود آن‌ها واگذار کرده است.