هرکجا هستید آنجا را مرکز عالم قرار دهید.

بعد از هر اتفاق ناگواری که در جامعه می‌افتد و اختلاس یا فسادی که به وجود می‌آید، همه ی نگاه‌ها به سمت مسئولین و مقامات کشور برمی‌گردد و همه منتظر اقدامی از آن‌ها هستند. انگار یادمان رفته که مردم باید چوبی باشند برای هدایت مقاماتشان و هرکجا از مسیر خارج‌شده‌اند آن‌ها را به جاده بازگردانند. در جمع‌های عمومی و خصوصی که می‌نشینیم حرف از وضعیت بد بازار می‌زنیم و از عملکرد مسئولین گلایه می‌کنیم؛ در مورد وضعیت حجاب رگ گردنمان متورم می‌شود و فقط به وزارت ارشاد حمله می‌کنیم و آن‌ها را متهم می‌کنیم. اما دریغ از آنکه آستین بالا بزنیم و خود کاری کنیم، حداقل به وظیفه خود آشنا شده و عمل کنیم. ما از بصیرت و مطالبه گری فقط گلایه و انتقاد کردن را یاد گرفتیم ولی دریغ از اینکه پیشنهاد یا برنامه‌ای برای رسیدن به وضعیت مطلوب ارائه دهیم. حتی گاهی کم‌کاری‌های خودمان را هم به‌پای دیگران می‌اندازیم و انتظار داریم آن‌ها اشتباه ما را جبران کنند. میگوییم که امام را تحریف می‌کنند ولی یک‌بار هم صحیفه ایشان را ورق نزده‌ایم.

امام خمینی (ره) دراین‌باره وظیفه دیگری را بر روی دوش ما می‌گذارد:« هرکدام ما موظفیم خودمان عمل کنیم؛ و موظفیم دیگران را هم وادار کنیم. اگر یک همچو روحیه‏ای در یک ملتی پیدا بشود، اگر یک روحیۀ معاونت معنوی پیدا بشود در انسان، در همه که هرکسی خودش را موظف بداند به اینکه علاوه بر اینکه خودش یک آدمی است که می‌خواهد عدالت بکند، کارهای دیگران را نیز انجام دهد. بدون طمع و ترس و بر اساس انجام تکلیف. چنانچه هرکداممان توجه به همین معنا داشته باشیم، هرکسی به خودش متوجه بشود، خودش را درست کند، اداره ‏ای که دارای پانصد نفر مأمور است، هر مأموری آن کاری را که به او محوّل است سرش را زیر بیندازد و کارش را انجام بدهد، یک اداره درست می‌شود، یک وزارتخانه درست می‌شود، همۀ کشور درست می‌شود. اگر یک همچو چیزی در یک کشوری پیدا شد، این کشور مترقی است.»

خداوند نیز در قرآن کریم از جامعه اسلامی چنین چیزی می‌خواهد:« بگو: من فقط به شما یک اندرز مى‏دهم که: دوبه‌دو و به‌تنهایی براى خدا به پا خیزید.» اگر روزی تکلیفمان حضور در مناطق جنگی بود؛ امروز باید برای بقای این نظام اسلامی برخیزیم و کاری کنیم. هر کس هرکاری می‌تواند بکند و بدون توجه به دیگران به وظیفه خود عمل کند و از کسالت دیگران خسته نشده به راه خود با سرعت ادامه دهد. که اگر این چنین عمل کردیم مصداق کسانی می‌شویم که در خیرات از دیگر مومنین سبقت گرفتند.